Powiem prosto z mostu. Nie cierpię gdy instruktor używa zdrobnień podczas prowadzenia zajęć. Uszy mi więdną, gdy słyszę: „główka do góry” lub “rączka w bok”. Jaka do licha główka i rączka?! Z całą pewnością moja głowa nie jest wielkości piłki tenisowej, a ręce i nogi nie są długości kończyn niemowlaka, więc po co te zdrobnienia? Co do pozytywnego nastawienia uczuciowego to wątpię, aby instruktorka darzyła mnie umiłowaniem, więc nie znajduję wytłumaczenia.  Wolałabym aby poprzestano na zwykłej uprzejmości, bez czułych słówek. Nie mam pojęcia skąd u niektórych instruktorów taka tendencja do używania zdrobnień. Może myślą, że w ten sposób wzbudzą więcej pozytywnych emocji, ale u mnie to nie działa. Efekt jest odwrotny. Niepotrzebnie wtrącone zdrobnienia nie tylko mnie drażnią, ale powodują, że ich nadawca traci w moich oczach jako profesjonalista. Mam czasem wrażenie jakby używanie tych słów miało odwrócić uwagę od czegoś, co się nie udało i zatuszować wpadki. Ponadto zdrobnienia powodują, że ich nadawca wydaje się być mniej pewny siebie, a ja nie czuję, że jestem w rękach profesjonalisty, a raczej przedszkolaka, który bawi się w trenera.

Wpadki mogą zdarzyć się każdemu, więc apeluję do uczestników moich zajęć:
Jeśli kiedyś zdarzy mi się użyć zdrobnień np.: “brzuszka”, “nóżki” czy “pępuszka” to tupnij nogą i przywołaj mnie do porządku;)

A teraz czas na ranking najzabawniejszych i najbardziej denerwujących zdrobnień, (używanych nie tylko przez instruktorów):

Moje typy:
1. Kroczek w przód, kroczek w tył i obrocik… – na kursie tańca
2. Reklamóweczkę proszę … – w sklepie spożywczym przy kasie

Jestem pewna, że macie jakieś asy w rękawie – śmiało, piszcie. Może być ciekawie:)